Antroposofisch Verpleegkundige
voor Uitwendige Therapie
Claudia Linssen-Elfrink
Mijn Blog
Blog
Het Mysterie ontrafeld
| Posted on June 21, 2014 at 4:46 PM |
Het mysterie ontrafeld ‘Ik weet niet meer wie ik ben’, zegt Alice
tegen de rups. ‘Je bent bijna jezelf, zo verwarrend is dat
niet’, antwoordt de rups. ‘Heb geduld.’ ‘Is dat alles?’ vraagt Alice. ‘Dat is heel veel, geduld’, zegt de rups. (Lewis Caroll, Alice in Wonderland) Mijn dochter zei toen ze vier jaar oud was, haar blik kijkend in een
andere wereld: ‘Mama, ik vergeet soms dat ik nog maar een kind ben.’ U begrijpt
dat je daar als moeder even stil van wordt. Hier stond dus voor mij een oude ziel,
die al een paar rondjes erop had zitten hier op aarde en die weer aan een
nieuwe incarnatie was begonnen. Maar ze moest weer helemaal van voren af aan
beginnen. Weer leren lezen, luisteren naar ouderen, op tijd naar bed gaan en
vooral wachten, heel lang wachten. Wachten op de dag dat zij eindelijk zou
worden wie ze al die tijd al was. De lagere school was later niet aan haar besteed;
met een houding van ‘been there, done that’ sjokte ze van de kleuterklas naar
het voortgezet onderwijs. Zich af en toe afvragend wanneer het nou echt ging
beginnen. Want je voelt toch dat je hier iets komt doen, dat je mag leren wie
je bent. Dat is een zoektocht die we allemaal gaan en die ik weet niet hoe lang
kan duren, al naar gelang hoe actief je je met deze zoektocht verbindt en op
welke manier. Je hebt in ieder geval heel veel geduld nodig. Maar dat geeft
niks; als je een puzzel aan het oplossen bent (leg- of kruiswoordpuzzel, u mag
zelf kiezen), dan wil je niet dat het binnen twee minuten opgelost is, toch? En
als je een detective aan het kijken bent, dan wil je toch ook niet binnen vijf
minuten weten wie het heeft gedaan? Of je bent gezellig met de hele familie
Catan aan het spelen, je hebt net je strategie uitgedacht en je buurvrouw roept
ineens: ‘Gewonnen, vijftien punten!’ Dan is de lol er toch wel heel snel af.
Geen uitdaging, niet probleemoplossend bezig zijn, geen creativiteit die je in kunt
zetten om je problemen of moeilijkheden te overwinnen. Wat je vooral mist, is erachter
komen hoe jij in een bepaalde situatie handelde en of je het de volgende keer
dat zich hetzelfde probleem voordoet, misschien anders kunt doen. Je mist de
ervaring. Maar toch willen we
vaak wel heel graag hapklare brokken, instantoplossingen en
opwarm-magnetronmaaltijden met fastfoodpijnstillers. Waarom? Heel eenvoudig:
omdat het kan. In deze tijd van vele mogelijkheden kunnen we het bijna niet
uithouden met problemen. Geduld komt vrijwel niet meer in ons vocabulaire voor.
Ik heb hoofdpijn, ik neem een pil. Mijn kind is druk, dat krijgt ook een pil.
Mijn man is vervelend, dan maar scheiden. Ik kan niet slapen, dan maar een pil.
Ik ben te dik, dan maar liposuctie. Mijn neus is ontstoken, dan maar een
antibioticakuurtje. Ik heb nú een vaatwasser/ auto/vakantie nodig, dan maar een
lening. Het is vanzelfsprekend ieders vrije keuze om te beslissen welke
oplossing of symptoombestrijding de beste is. Maar het kan soms de moeite lonen
om eens goed op onderzoek te gaan. Waar heb ik hoofdpijn
van? Kan ik dat een volgende keer voorkomen? Waarom is mijn kind zo druk?
Speelt het te weinig buiten? Waar lig ik wakker van? Waarom vind ik mijn man zo
vervelend? Ben ik niet tevreden met mezelf? Hoe komt het toch dat ik zo dik
ben? Eet ik verkeerd? Zou mijn ontsteking met wat hulp van moeder natuur ook
vanzelf over kunnen gaan? Heb ik die spullen echt nodig of kan ik nog even
zonder? In het geval je voor je
kind een beslissing moet nemen, kun je je ook afvragen: ‘Ontneem ik hem of haar
niet de mogelijkheden om zich te ontwikkelen aan de moeilijkheden die hij of
zij nu ondervindt?’ Een moeilijke keuze, die veel onderzoek vraagt en waarbij
je misschien met vallen en opstaan je kind en ook jezelf leert kennen. Ga je in
het leven de uitdagingen aan en zoek je naar creatieve oplossingen? Wil je jezelf
echt leren kennen? Wil je het mysterie dat leven heet echt ontrafelen? Dan heb
je geduld nodig en niet zo’n klein beetje ook. Maar vooral ook plezier en
humor, zonder deze twee kan het inderdaad erg zwaar worden. En heb er ook een
beetje vertrouwen in dat als je echt je hart gaat volgen, je je bestemming
uiteindelijk bereikt. Als je van tevoren weet wat je bestemming is, ga je
waarschijnlijk recht op je doel af, terwijl als je meer zoekende bent, je
regelmatig kunt verdwalen en dan waarschijnlijk uiterst zinvolle ervaringen
opdoet, die je op je bestemming goed van pas kunnen komen. Natuurlijk kun je
bij je zoektocht hulptroepen inschakelen. De antroposofische therapieën doen
niet aan symptoombestrijding, maar gaan met je mee op zoek en helpen je om in
je kracht te komen, zodat jij uiteindelijk jouw persoonlijke moeilijkheden
overwint en jouw bestemming bereikt. Zie het leven als een spel dat je speelt,
een spel dat ontzettend zwaar kan zijn, een spel dat de moeite waard is om
gespeeld te worden, een spel dat je soms aan de rand van de waanzin en hopeloosheid
brengt, een spel dat je laat dansen, maar vooral een spel dat je laat groeien
naar de mens die jij al die tijd al was. Als je maar beseft dat het niet gaat
om de makkelijke weg maar om de juiste weg. Heb geduld met alles
wat onopgelost is in je hart en probeer je vragen
met liefde te bezien, als kamers die gesloten
zijn of als boeken in een
volslagen vreemde taal. Zoek nog niet naar
antwoorden. Die kunnen je nog niet
gegeven worden, omdat je niet in staat
zou zijn ze te leven. En het gaat erom alles
‘te leven’. Leef nu de vragen. Misschien zul je dan
geleidelijk, zonder het te merken, jezelf, ooit op een
dag, in het antwoord
terugvinden. Rainer Maria Rilke |
Categories: None
/